Giacomo della Marina neemt een kantelpunt in de dansgeschiedenis, Nijinksi’s beroemde solo L’apres midi d’un Faun uit 1912, als uitgangspunt voor een originele en zintuigelijke bespiegeling op hedendaagse thema’s als inclusiviteit en het algehele gevoel van transitie en desoriëntatie. De Faun als symbool voor het non-conformistische individu waar we altijd weer door geïntrigeerd worden, en dat we diep in onszelf herkennen. Giacomo della Marina’s visuele manifest is een kleine parel die je niet snel zal vergeten.

Onze samenleving vindt het moeilijk om lichamen en personen te accepteren die een ander pad dan het gangbare kiezen. Dat geldt voor gender, seksuele voorkeur en afkomst, maar ook voor bijvoorbeeld geloof, leeftijd, werk, rol en vorm en nog veel meer aspecten. 

Lichamen en persoonlijkheden die zich niet aan de regels houden, worden gedemoniseerd door de samenleving. Ze worden net als mythologische wezens, faunen, die leven op de grens van bestaan en niet-bestaan. 

Een 'Faun' is in de Romeinse mythologie een wezen dat deels mens en deels geit is. Het is een wezen dat niet gemakkelijk door de samenleving geaccepteerd wordt, maar wel aantrekkingskracht uitoefent op ieder individu. Het is een personage dat op zoek is naar zijn plek in de wereld en moeite heeft om deze plek te vinden, een personage dat iedereen vertegenwoordigt die op zoek is naar mogelijkheden voor zelfexpressie en inclusiviteit. 

Iedereen die zijn unieke lichaam bewoont, kan worden gezien als een mythologisch personage. En mythen bieden een blauwdruk om de wereld om ons heen te begrijpen en de waarden en gedragingen die leidend zijn in onze samenleving.

Mythologie komt voor uit uniciteit, uit non-conformiteit en liminaliteit, omdat het voortkomt uit de unieke essentie van elk lichaam dat niet vergelijkbaar is met dat van iemand anders. Mythen zijn daardoor tastbaar en de belichaming van ongewone en afwijkende zielen. 

Zielen en lichamen in onze samenleving verlangen naar vrijheid om hun eigen instincten en neigingen te kunnen volgen en kunnen hierin ook een voorbeeld voor anderen zijn.  Ze zijn gemaakt van schoonheid en hun schoonheid moet worden onthuld en erkend. 

Om deze vrijheid van zijn mogelijk te maken, moet de samenleving de liminaliteit van lichamen en persoonlijkheden accepteren. Niet alleen door hen te tolereren, maar ook door hen te bewonderen en te respecteren.