Isabelle Beernaert weet met haar choreografieën de harten van het publiek te raken. Ze is een unieke choreografe met het vermogen om het alledaagse, gewone leven te vertalen naar een buitengewone choreografie. Dit seizoen viert ze haar 10-jarig jubileum in de Nederlandse theaters met de nieuwe voorstelling OXYTOCIN.

In een periode waarin we elkaar opeens niet meer mochten aanraken en afstand moesten houden van elkaar, ontstond bij veel mensen het fenomeen huidhonger. Een verlangen om elkaar vast te pakken, te knuffelen of te strelen. Een verlangen naar het knuffelhormoon Oxytocine. In die periode van quarantaines en social distancing ontstond ook de nieuwe voorstelling OXYTOCIN.

Ieder mens heeft in het dagelijks leven oxytocine nodig om gelukkig te zijn. Het ontbreken van deze stof had bij veel mensen een fysieke weerslag. Isabelle toont door middel van dans haar observaties over hoe wij zijn omgegaan met deze gevoelens door het tonen van oude angsten en nieuwe gevoelens in de vorm van dans.

Een lege witte, steriele ruimte, muziek die je vanaf de eerste seconde bij de keel grijpt en zes dansers die het leven vieren, geleid door een wonderlijk mooie choreografie: OXYTOCIN is een gevoelige, indringende voorstelling geworden die ons toont dat de wereld niet zo donker is als we vaak denken. Je moet het alleen willen zien. En voelen.