De nieuwste voorstelling van regisseur Eline Arbo, naar de Europese bestseller van Annie Ernaux, met een all-female topcast bestaande uit Hannah Hoekstra, Nettie Blanken, Tamar van den Dop, Mariana Aparicio en June Yanez.  
 
In De jaren vertellen vijf actrices samen het leven van één vrouw, tegen de achtergrond van een in hoog tempo veranderende wereld. Ze groeit op tussen het puin van de Tweede Wereldoorlog, ontworstelt zich aan haar middenstandsmilieu en wordt schrijfster met een scherp politiek en sociaal bewustzijn. Aan de hand van foto’s, songs en nieuwsberichten vertelt ze over emancipatie, vrouw-zijn, seksualiteit, klassenverschillen en individuele kansen. In losse scènes worden muzikale, vrolijke en melancholische herinneringen opgeroepen. Door één leven te volgen, zien we de wereld veranderen. De hyperpersoonlijke geschiedenis van een Franse vrouw wordt zo een universele biografie van het naoorlogse West-Europa. Na het veelgeprezen Weg met Eddy Bellegueule en Yerma maakt regisseur Eline Arbo opnieuw een zeer persoonlijke én politieke voorstelling.

‘Alle beelden zullen verdwijnen. De dood wist alles in één seconde uit en dus moeten we iets redden van de tijd waar we nooit meer zullen zijn.’

Naar het bekroonde boek van Annie Ernaux
De jaren is het bejubelde en bekroonde meesterwerk van de Franse auteur Annie Ernaux. De Standaard der Letteren noemde het een “duizelingwekkende geschiedenis van een tijd en van een leven.” Voor regisseur Eline Arbo is het gedroomd materiaal. In het boek komen de twee lijnen samen die ze in haar werk verkent, enerzijds de ‘sociologische’ blik van Weg met Eddy Bellegueule (2020) en anderzijds de krachtige vrouwen als protagonisten van De uren (2021) en Yerma (2021). Arbo: “Toen ik De jaren las wist ik meteen: dit boek is voor mij geschreven. Annie Ernaux’ stijl is zo treffend en universeel dat al die herinneringen ook resoneren in mij. Haar beelden roepen een gevoel van nostalgie op, maar tegelijkertijd ook schaamte en woede.” 

Annie Ernaux wint in 2022 Nobelprijs voor de Literatuur “voor de durf en de klinische scherpte waarmee zij de wortels, vervreemdingen en collectieve beperkingen van de persoonlijke herinnering onthult”.