In 1993 speelde Opera Zuid de Nederlandse première van L’Étoile. Dik dertig jaar later komt de spitsvondige komedie van de relatief onbekende Emmanuel Chabrier terug op het Opera Zuid-toneel. 

Koning Ouf I kijkt ieder jaar uit naar zijn zelfbedachte verjaardagscadeau: een willekeurige onderdaan laten executeren. Dit jaar valt de keuze op de brutale marskramer Lazuli. Maar, hofastroloog Siroco waarschuwt de koning: Oufs ster is nauw verbonden met die van Lazuli. Dus als híj́ sterft, sterft Ouf. Dat laat de majesteit natuurlijk niet gebeuren: Lazuli’s leven wordt koste wat kost beschermd. Hij wordt flink in de watten gelegd en mag uiteindelijk zelfs trouwen met de prinses!

Is L’Étoile een sprookje? Een politieke parodie? Existentiële satire? Het is alles tegelijk.

Dit absurde gegeven vormt de basis van L’Étoile: een geestige, maatschappijkritische opera. Deze Opéra Bouffe laveert tussen luchtige komedie, zwarte humor en scherpe satire. Chabriers muziek is even verrassend als het plot: een speelse mix van sprankelende melodieën, impressionistische tinten en onderhuidse duisternis, waarin de invloed van Jacques Offenbach doorklinkt en zelfs vooruit wordt gewezen naar Kurt Weill. Met muzikale vondsten zoals een ‘kieteltrio’ en een ‘nies-aria’ weet Chabrier perfect de gekheid van macht en menselijke dwaasheid te vangen.

Is L’Étoile een sprookje? Een politieke parodie? Existentiële satire? Het is alles tegelijk. Het houdt ons in ieder geval een lachspiegel voor, waarin de willekeur van macht, de zotheid van het lot en de vergankelijkheid van het bestaan op scherpzinnige wijze worden blootgelegd.