Arvo Pärt is al jaren de meest uitgevoerde levende componist ter wereld. Maar zijn monumentale Kanon Pokajanen (1997) voor vierstemmig koor hoorde je maar zelden, totdat Daniel Reuss en Cappella Amsterdam zich over dit meesterwerk ontfermden.

Ook uitgevoerd: motetten van Bach. Deze werden geschreven voor speciale gelegenheden en zijn doorgaans niet bewaard gebleven. Mede dankzij dit programma van Cappella Amsterdam kun je nog steeds van deze wonderschone muziek genieten.

Betoverend is het gloeieffect van stemmen die om elkaar heen zweven.

★★★★​​​​​​​★​​​​​​​
De Volkskrant

^{Uit: Recensie Kanon Pokajanen Cappella Amsterdam}

Pärt goot zijn diepgelovige vraag naar vergiffenis uit in schitterende muziek, die gemaakt lijkt voor Cappella Amsterdam. Met ogenschijnlijk simpele middelen creëert Pärt in Kanon pokajanen een grote rijkdom aan klankmogelijkheden, van de daverende opening tot eenstemmige recitatieven en voluptueuze akkoorden.

De kanon is geen muzikale canon zoals Vader Jacob maar een hymne uit het oosters-orthodoxe christendom en de Kanon pokajanen is de kanon der boetedoening. Pärt schreef het werk voor het 750-jarig bestaan van de Keulse Dom en droeg het op aan Tõnu Kaljuste en het Ests Filharmonisch Kamerkoor, die het in 1998 in de Dom in première brachten.

De motetten Jesu, meine Freude en Singet dem Herrn ein neues Lied werden geschreven voor speciale gelegenheden en zijn doorgaans niet bewaard gebleven. Mede dankzij dit programma van Cappella Amsterdam kun je nog steeds van deze wonderschone muziek genieten.

“Ik noem ze ook wel ‘de bijbel van de muziek’. Ik leef al zo’n veertig jaar met deze motetten, en ik kan ze wel dromen. Er zijn geen stukken die ik meer bestudeerd heb, of waar ik me meer verbonden mee voel. Ik vind het fantastisch om de werken na jaren weer te mogen dirigeren.”

Daniel Reus